„Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (J 14,15). Kiedykolwiek słyszę to zdanie, nie mogę wyzbyć się skojarzenia z sytuacją, w której dwoje kochających się osób rozmawia ze sobą i padają słowa: „Naprawdę mnie kochasz? No to weź zrób to dla mnie, proszę…”. I bywa, że tej drugiej osobie nie do końca to pasuje albo zwyczajnie nie widzi potrzeby oczekiwanego działania, lecz na taką prośbę odpowiada pozytywnie – czasami być może dla świętego spokoju, ale myślę, że częściej po prostu z miłości.

Podobnie bywa z przykazaniami. Niekiedy zupełnie nam z nimi nie po drodze. I nie wynika to z naszej złej woli, ale bardziej z wygodnictwa. Przykazania są bowiem bardzo wymagające. Ich treść idzie na przekór tego, jak funkcjonuje świat. Wygodniej jest więc odpuścić sobie, bo przecież nic wielkiego się nie stanie… I to prawda – nie stanie się miłość, a to wielka sprawa. Kiedy jednak pojawia się Jezus, który mówi: „Kochasz mnie? Proszę cię więc, byś żył inaczej”. I jak tu nie ma zmięknąć serce temu, kto naprawdę darzy Go miłością i szacunkiem? Miłość do Jezusa ma być dla chrześcijanina pierwszą motywacją do zachowywania przykazań.

Kolejne słowa, które dziś odnajdujemy w Ewangelii, roztkliwiają jeszcze bardziej: „Nie zostawię was sierotami: Przyjdę do was. Jeszcze chwila, a świat nie będzie już Mnie oglądał. Ale wy Mnie widzicie, ponieważ Ja żyję i wy żyć będziecie. W owym dniu poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was” (J 14,18-20). Nie będziecie sami! Nie jestem nauczycielem, który przedstawia wymagania i idzie dalej z tematem, lecz Przewodnikiem, który przedstawia cel i do niego prowadzi. W wierze chodzi o to, żeby nie iść na łatwiznę i nie zatrzymywać się tylko na tym, co zewnętrzne, ale pójść dużo, dużo dalej – wejść w zażyłą relację z Jezusem, zachwycić się Jego bezgraniczną miłością, a przez to mieć oczy zawsze otwarte na Jego obecność, której ludzie żyjący z dala od Niego nie będą dostrzegali.

Pełny tekst komentarza dostępny jest na portalu Deon.pl: TUTAJ