Liturgia Słowa konfrontuje nas dzisiaj ze sceną, w której Zmartwychwstały Jezus ponownie powołuje Szymona Piotra, kierując do niego słowa, które już kiedyś usłyszał: „Pójdź za Mną!” (J 21,19). Apostoł bardzo potrzebuje uleczenia ran, które sam zadał swojemu sercu, zapierając się Mistrza. Chrystus krok po kroku delikatnie opatruje zszarganą duszę ucznia, ukazując mu moc Bożego Miłosierdzia, któremu nikt ani nic nie jest w stanie postawić granic.

Jasne jest, że odpowiedzią na trzykrotne zaparcie się Piotra w obliczu zbliżającej się męki krzyżowej jest potrójne pytanie Zbawiciela: „Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?” (J 21,16). Już pierwsze pytanie wydaje się „podejrzane”. Co dokładnie działo się w sercu Piotra, gdy je usłyszał, pozostaje jego tajemnicą, ale można sobie wyobrazić, jaka rozpętała się tam burza: „Do czego Jezus zmierza? Dlaczego pyta mnie o moją miłość do Niego?”.

Piotr jest świadomy, jak bardzo zawiódł w momencie próby, więc z każdym pytaniem Jezusa coraz bardziej uświadamia sobie, do czego nawiązuje Pan. Z pewnością potrzebował szczerej rozmowy z Przyjacielem, w której Go za tę całą sytuację przeprosi i uzyska od Niego przebaczenie. Można powiedzieć, że już jest po wszystkim – Jezus zwyciężył, zmartwychwstał, wszystko dobrze się skończyło. Mimo to coś ciągle jeszcze między nimi wisi w powietrzu i pozostaje niewyjaśnione. Chrystus nie zostawia grzechu ucznia bez reakcji, w przeszłości. Nie mówi, że nic się nie stało, lecz pragnie uleczyć rany spowodowane przez grzech. Dlatego też na każdą kolejną zapewniającą odpowiedź Piotra, że ten kocha swojego Mistrza, odpowiada słowami powołania, które są zarazem słowami przekazania władzy pasterskiej nad Kościołem: „Paś owce moje” (J 21,16).

Pełny tekst komentarza dostępny jest na portalu Deon.pl: TUTAJ

Zdjęcie autorstwa Jade Ignacio z Pexels