Moment wejścia przez Jezusa do chwały Nieba to dla uczniów drugie pożegnanie z Mistrzem. Już raz Go stracili, kiedy zabrała im Go śmierć. Tamto pierwsze pożegnanie przepełnione było smutkiem i dezorientacją, bo przecież „nie tak miało być”. Wyobrażam sobie, że przy drugim razie nie było im łatwiej. Czterdzieści dni intensywnych w treść i przeżycia spotkań – to musiało rozbudzić apetyty Apostołów. Jezus, najlepszy Nauczyciel, chce to umiejętnie przekierować, mówiąc uczniom o przyszłości, która będzie wielkim wyzwaniem, a zarazem jakościowo nowym doświadczeniem obecności Boga: „Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi” (Dz 1,8).

Inny jest ten smutek pożegnania. Nie paraliżuje, nie odbiera nadziei, nie zamyka w sobie. Jest on taki właśnie… nie do końca smutny. Apostołowie rozstają się ze swoim Mistrzem, ale tym razem nie jest im zabrany gwałtem i przemocą, lecz odchodzi na ich oczach w chwale Zwycięzcy śmierci – idzie do życia wiecznego. Pozostają tęsknota, misja zlecona im przez Jezusa i obietnica, że On przyjdzie na ziemię raz jeszcze: „Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba” (Dz 1,11).

Wniebowstąpienie wyznacza w historii Kościoła ważną granicę: obecność Jezusa we wspólnocie wierzących będzie odtąd ukazywała się w innym wymiarze. W tym miejscu kończy się Ewangelia, a zaczynają się Dzieje Apostolskie: „Pierwszą książkę napisałem, Teofilu, o wszystkim, co Jezus czynił i nauczał od początku aż do dnia, w którym udzielił przez Ducha Świętego poleceń Apostołom, których sobie wybrał, a potem został wzięty do nieba” (Dz 1,1-2). Jak to zwykle bywa z liturgicznymi celebracjami, mamy dwa wyjścia: pozostać na powierzchni rytualnych obchodów lub odnieść to do naszego życia codziennego. Zachęcam, oczywiście, do wybrania drugiej możliwości.

Pełny tekst komentarza dostępny jest na portalu Deon.pl: TUTAJ